Aplikant Lazarević se žalio na povredu prava na pravično suđenje zbog nepravilne i neujednačene primjene materijalnog prava u radno-pravnom sporu protiv poslodavca Željeznice Republike Srpske a.d. Doboj koji se vodio pred Osnovnim sudom u Doboju i Okružnim sudom u Doboju. Revizija u aplikantovom slučaju je odbijena pred Vrhovnim sudom kao ratione valoris neprihvatljiva. U postupku apelacione jurisdikcije Ustavni sud je apelaciju odbio kao neosnovanu.

Evropski sud za ljudska prava je u procjeni aplikantovih žalbi razmotrio i izvršio usporedbu domaće sudske prakse koja se odnosi na tumačenje i primjenu  Opšteg kolektivnog ugovora iz 2010. godine. U vezi s tim, Sud je utvrdio da su redovni sudovi odbili tužbeni zahtjev aplikanta na potpuno irelevantnim osnovama zbog teške finansijske situacije poslodavca. Evropski sud je smatrao da ovi razlozi predstavljaju proizvoljno tumačenje izneseno u obrazloženjima presuda Osnovnog i Okružnog suda u Doboju, čime je  aplikantu osporen pristup pravdi u postupcima pred domaćim sudovima. U pogledu odluke Vrhovnog suda koji je odbio reviziju aplikanta kao ratione valoris neprihvatljivu, Evropski sud je cijenio da zakonom propisani ratione valoris prag predstavlja zakonit i razuman proceduralni zahtjev koji je pravilno primijenjen uzimajući u obzir suštinu uloge Vrhovnog suda koji se bavi samo pitanjima od iznimnog značaja.  Međutim, kako aplikant nije ostvario pravično suđenje u postupcima pred Osnovnim i Okružnim sudom u Doboju, niti je ova situacija ispravljena od strane Ustavnog suda BiH, Evropski sud je utvrdio kršenje prava na pravično suđenje iz čl. 6. st. 1. Konvencije.